Het niet officiële, maar daarom niet minder #MijnMoment 2013
Op de website Mijn Moment van Henk-Jan Winkeldermaat vertellen mensen uit zijn kring over Het Moment van dat jaar. Een leuke traditie die al heel wat jaren zorgt voor veel tranen, maar ook voor momenten van herkenning en een glimlach. Een fijn rustpunt aan het einde van het jaar. Een mooi format en eentje waar ik graag aan bijdraag. Alleen ken ik Henk-Jan niet en kent Henk-Jan mij niet, dus doe ik het maar even op mijn eigen blog.
*Tot zover de disclaimer.
Mijn Moment van 2013 is: het hele jaar 2013.
Ik werd op 1 januari 2013 wakker en wist: dit jaar gaat het gebeuren! Zeker weten. Vreemd genoeg weet je het soms gewoon.
We waren ondertussen al 5 jaar op zoek naar een andere woning. Vijf jaar van bezichtigen. Van vroeg opstaan en slaperig in de trein stappen. En we hadden de moed bijna opgegeven.
We wilden weg uit ons appartement in Rotterdam. Het was te klein geworden. We wilden weg uit de Randstad. Weg uit de uitlaatgassen. We wilden gaan wonen in… Groningen. Jawel. In het Hoge Noorden. Of zoals mijn vrienden het noemen: North of the Wall.
Waar altijd meer lucht te zien is dan grond. Waar onze dochters buiten kunnen spelen. Waar we eindelijk onze tuin zouden hebben. Onze bloemen en groente. Waar het stil is. Waar we rust zouden vinden.
Maar dankzij de crisis was hier al meerdere malen een dikke streep door gezet. Wegbezuinigd. Contract niet verlengd. Zelfstandig geworden. Allemaal niet echt een solide basis om zo een grote stap mee te zetten.
Toch wist ik op 1 januari al: het gaat gewoon gebeuren. We gaan het gewoon doen. Onze droom komt uit.
En dus stonden we op een hele koude ochtend 6 januari 2013 met klapperende tanden te wachten op een makelaar. Alweer de eerste trein naar het Noorden. Voor weer een bezichtiging. Voor weer een rondleiding. Hoeveel huizen hadden we al niet gezien? Voor weer dat moment waarop je elkaar aankijkt en weet: dit is NIET het juiste huis?
Alleen was het huis, het juiste huis.
Alles klopte. De hoge plafonds. De vele ramen. De grote tuin. Natuurlijk moest de hoogpolige vloerbedekking eruit. En moest het behang uit de jaren 70 weg. En zouden we nog wel even bezig zijn met de tuin. Maar in de basis voelde het goed. Daar moet je gewoon even doorheen kijken.
Maar ja, twee zelfstandigen en een huis kopen? Midden in een crisis? Met een hoogzwangere vrouw? Is dat slim? Waarschijnlijk niet. Geen bank die met ons in zee zou gaan. U bent allebei zelfstandig? En u heeft nog maar twee jaar uw eigen onderneming meneer? En uw vrouw is hoogzwanger? Ze zouden ons uitlachen.
Alleen hebben ze ons niet uitgelachen.
24 juli. Dat was de datum waarop we zouden verhuizen. Alleen besloot Dochter 2 eerst te komen. Dus hebben we de verhuizing maar even uitgesteld tot september. Leek ons toch wat slimmer.
Dochter 2 is nog geboren in Rotterdam. Maar uiteindelijk zijn we in september in de auto gestapt en zijn we naar Groningen gereden. Naar het Hoge Noorden. North of the Wall en zijn we in ons huis getrokken.
Het is nu 29 december. Ik heb de hele dag staan krabben en schuren. Mijn vrouw heeft staan schilderen. Dochter 1 is uit logeren. Dochter 2 ligt in een andere kamer vredig te slapen. De hoogpolige vloerbedekking is weg. De vijf lagen behang zijn ook verdwenen. Maar er is nog genoeg te doen.
2013 is het jaar geworden van de grote sprong. We hebben het maar gewoon gedaan. Het is nog elke dag spannend. Maar we zijn thuis.
2014 – minder opinie, meer visie
Opinie is eenvoudig. Ik zet een stelling in een kop. Het liefst gechargeerd. Onderbouw dit in mijn blogpost. En er is altijd wel iemand die in woede ontploft. Binnen de kortste keren hebben we een discussie tussen voorstanders en tegenstanders. Meestal eindigt dit in Troll-gedrag of de opmerking: “Let’s agree to disagree.” We verspillen zo dagelijks veel tijd en energie.
Opinie is suiker voor onze hersenen. Het voegt niets toe. Er zal altijd iemand tegen zijn. Er zal altijd iemand voor zijn. Leer er mee leven. Het is een leuke oefening in overtuigingskracht, maar echt vooruit komen doen we niet.
Opinie is de basis voor het nieuws. Persoon X heeft dit gezegd. En vervolgens mag persoon Y aan het woord om uit te leggen waarom dit verkeerd is. Opinie is de dagelijkse realiteit voor politiek, maar zakelijk heeft het weinig meerwaarde.
Opinie is de basis voor veel programma’s. Zet twee partijen in een kamer en laat ze 45 minuten bekvechten. Heerlijke televisie, maar het voegt niets toe aan het oplossen van problemen. Het is discussie om de discussie.
Opinie is de basis voor veel blogposts. Het is een eenvoudige manier om engagement aan te trekken. Verklaar maar eens iets ‘dood’ in je blog en zie de commentaren binnenstromen. Leuk voor traffic, maar het zet je niet neer als een thoughtleader. Het levert discussies op die gedoemd zijn om te mislukken. Voor elke voorstander is er een tegenstander. Het is irrelevant.
Doorzie je de onzin van opinie dan kun je ongeveer 60% van je dagelijkse berichten weggooien. En schaf je al snel het nieuws om 20.00 uur af, maar dat terzijde. Het zijn volwassenen die bezig zijn met welles-nietes. En eigenlijk komt dat nogal kinderachtig over.
Soms is het lekker. Niets fijner dan iemand terecht wijzen. “Sorry, maar wat jij zegt, daar klopt geen bal van.” Zo lang je maar weet dat het niets toevoegt. Je lijkt er niet slimmer door, het bevestigt niet direct je rol als expert; het laat vooral zien dat je trapt in het mechanisme van opinie.
Hele volksstammen zijn elke dag bezig met anderen terecht wijzen. Veel mensen zijn dagelijks bezig met opinie. Dat is energie die we hadden kunnen besteden aan andere doelen.
Daarom is mijn goede voornemen voor 2014:
minder opinie, meer visie.
Stephen Fry on the beauty of language
#twxmas2013 Mijn voorspellingen voor 2014
Afgelopen donderdag mocht ik tijdens de Twitter bijeenkomst #twxmas2013 in een Live Hangout On Air iets zinnigs zeggen over Online Communicatie in 2014. Aangezien niet iedereen die Live heeft kunnen bekijken, hieronder een korte samenvatting van mijn voorspellingen/wensen.
1. Dood van corporate bullshit:
Social Media is door een groot deel van de bevolking geaccepteerd. De toon op deze sociale media is los en menselijk. Dit is de toon waar we steeds meer naar zullen zoeken in online communicatie. We zullen steeds verder verwijderd raken van de corporate bullshit die nu nog op veel websites staat. We klikken niet meer op sites vol jargon, marketingbeloftes en loze woorden. We prikken door deze onzin heen en zoeken naar de authentieke stem. De kleine winkel met een persoonlijk verhaal of de grote corpo die menselijk is gebleven.
2. Return of the long read:
We zijn moe van alle snelle korte artikelen met: tien tips voor dit – tien tips voor dat. Het is suiker voor onze hersenen. We zien een terugkeer naar langere artikelen met een goede basis in research. Even snel een mening spuien is verleden tijd. We nemen – mede dankzij het gemak van tablets – meer tijd om langere artikelen te lezen. Het hap-snap karakter van blogs zal naar de achtergrond verdwijnen. Hier is een kans voor journalistiek om in depth artikelen te maken. Dankzij eindeloos scrollende websites kunnen we ons onderdompelen in een verhaal met een goede spanningsboog en mooie beelden.
Hier direct een mooi voorbeeld van een long read over Into The Wild.
3. Total Immersion:
Niet alleen in teksten, maar op alle mogelijke visuele manieren willen we onszelf onderdompelen in een beleving. Een experience. Van een goed geschreven blogpost tot een mooie video-tutorial, van een goed board op Pinterest tot regelmatige updates op Instagram. Maar ook offline – van het prijskaartje aan je kleding tot het bonnetje. Branding wordt steeds meer een kwestie van de juiste totaalbeleving bieden. Met een goed verhaal en een menselijke stem.
Kijk voor een overzicht van alle trends op Marketingfacts.
Kijk het geheel terug:
UPDATE! Nu in HD.
Of voor de korte samenvatting de video hieronder: