In een van mijn vorige posts schetste ik het pad van natuurbeleving naar natuurbescherming. Vanuit het plezier in de natuur te zijn, groeide de wens om ook meer te doen vóór die natuur.

“The clearest way into the Universe is through a forest wilderness.”

Als stadse jongen was de natuur lang iets van ver weg. Iets van andere mensen. Onder de rook van Rotterdam was er genoeg aan stadse afleidingen om de natuur links te laten liggen. Het was wel best zo tussen het beton.

Met onze verhuizing naar het Noorden – alweer 10 jaar geleden – kwam de natuur al een stap dichterbij in de vorm van onze tuin. Het ervaren van de seizoenen. Het poten en zien groeien van bloemen, planten, groenten en fruit. Het meebewegen met het oogsten van appels, pruimen en bessen.

Maar nog altijd was ik nou niet iemand die op de barricade zou springen voor de grotere natuur. Het ecosysteem, de natuurgebieden, de biodiversiteit. Het was nog steeds een ver van mijn bed show. Door met onze dochters de natuur in te trekken kwam langzaam het besef dat ik dit – de mooie momenten in de natuur – wou beschermen. Voor de komende generaties. Voor de huidige generaties.

En tegelijkertijd heeft het er stiekum altijd in gezeten. Ik haal een oud boek uit mijn kast over bomen. Een boek dat er al een hele tijd staat. Een boek dat ik al had toen ik nog in Rotterdam woonde. Een keer gekocht in de ramsj. De behoefte aan natuur was er wellicht al. Sluimerend. Maar de kans om daar richting aan te geven deed zich niet voor.

De natuur was in het stadse te abstract. Te ingebakend. Te beperkt tot overvolle stadsparken. Blijkbaar had ik daar de ruimte van het Noorden voor nodig. En veelvuldige bezoeken aan natuurgebieden in de omgeving. Zomers in de bossen van Zwitserland. De natuur is er wel, maar je moet het wel opzoeken natuurlijk.

Met de groeiende interesse in natuur komt ook het besef dat ik iets structureel verkeerd heb gedaan. De hang naar natuur is namelijk ook de droom te ontsnappen aan de zelfverkozen gevangenis van beeldschermen. Hoe meer ik thuis werk, hoe meer ik vele uren zit achter een beeldscherm, hoe groter de behoefte naar buiten te gaan. Het raakt iets aan. Een open zenuw. Een pijnlijk punt over mijn loopbaan.

In al mijn banen kroop namelijk onvermijdelijk een moment waarin ik het niet meer uithield. Waarin het binnenzitten me naar de keel greep. Ik dacht altijd dat het te maken had met de werkomgeving. Maar het ging om de aard van de werkzaamheden. Ik heb vanaf het begin van mijn loopbaan altijd binnen gezeten. En altijd verlangd naar buiten.

Het communicatievak was niet datgene waar ik op een bepaald moment op uitgekeken was. Het was de structuur van – van 9.00 tot 17.00 – onder TL-balken binnen moeten doorbrengen. De natuurmens was sluimerend aanwezig. En wou naar buiten!

Goed. Dan wil je iets doen voor de natuur. Mijn eerste reactie was de reactie die ik meestal vertoon. Ik koop boeken. Ik ga lezen. Zo duik ik dieper in het onderwerp. En door te lezen stel ik het moment van echt iets doen nog even uit. Het lijkt alsof je iets doet, maar toch ook weer niet.

Het verborgen leven van bomen. De lange adem van bomen. Het pad van de boswachter. Heukel’s Flora. Het zijn opeens titels die mij helpen een beeld te vormen van de kant die ik op wil. Ik kom er wel snel achter dat een loopbaan als boswachter niet echt tot de mogelijkheden behoort. Maar welke stap zet je dan? Want lezen, is nog niet doen.

De stap zetten, komt – apart genoeg – pas door LinkedIn. Ik lees een post van een bekende van een bekende ,zoals dat gaat. Hoera! Ik begin aan mijn opleiding natuurgids bij het IVN. Serendipiteit! En alles valt op zijn plek. Misschien geen boswachter, maar dan toch natuurgids.

Ik duik in de wereld van IVN Natuureducatie. Vanuit de behoefte meer te snappen van de natuur waar ik in rondloop. Zodat ik meer uitleg kan geven. Om mezelf een solide basis te geven aan kennis over de natuur. En uiteindelijk: om iemand te worden die niet toekijkt hoe de natuur naar de vernieling wordt geholpen, maar iemand te zijn die er wat aan doet.

De stap is snel gezet. Weg met het lezen – op naar het doen.  In 2023 begin ik met doen. Ik begin aan de opleiding tot natuurgids. Voor nu naast mijn werk, maar wie weet waar de buitenmens nog terecht komt. De natuur is in mijn leven en mag wat mij betreft alleen maar groeien. En nu naar buiten!