Het is een even voorspelbaar als machtig cliché. Het besef dat het toch echt anders moet. Het roer moet om. Het moet anders. Maar hoe maak je die aanpassing?

Het is een gigantisch cliché en een herkenbaar cliché voor iedereen die zo’n beetje het midden van zijn leven begint te bereiken. Het gevoel dat het roer om moet, dat het anders moet, dat het zo niet verder kan.
Ik loop de laatste tijd steeds meer tegen dat gevoel aan. En ik begin het ook langzaam steeds beter een plekje te geven. In mij leeft een hele diepe wens om naar buiten te gaan en in de natuur te zijn.
Buiten is altijd beter dan binnen. En tegelijkertijd breng ik een heel groot gedeelte van mijn tijd door binnen, achter een beeldscherm. En ik kan wel proberen in de vrije tijd die mij is gegund de natuur op te zoeken met mijn
familie, het bos in te gaan. Maar het is niet genoeg. Het is een uitje in het weekend. Het is een momentje pakken, even weer van iets genieten van natuur en dan weer terug de red rays in, de matrix in, het hollen, agenda, tijd.
Je weet het wel. En de vraag is natuurlijk, waarschijnlijk de vraag die iedereen zich stelt rond dit probleem, wat ga je er nou aan doen? Want het is voor mij duidelijk dat er een ommekeer moet komen, dat het roer om moet.
Het is ook terugkerend thema bijvoorbeeld bij een programma als Ik Vertrek. Mensen die er genoeg van hebben en die in het buitenland een plek zoeken waar ze het roer om kunnen gooien. Waar ze een andere keuze kunnen maken dan de standaardkeuze van geld verdienen en geld
uitgeven. Want dat is een beetje het cirkeltje waar we natuurlijk allemaal in draaien en wat steeds nauwer lijkt te worden. We moeten steeds harder werken en dankzij inflatie en allerlei ingrepen moeten we steeds meer geld verdienen om überhaupt nog een beetje normaal door het leven te kunnen gaan.
En ergens weten we allemaal dat het heel erg anders kan. Ergens weten we dat we alleen sterk genoeg moeten zijn en stoer genoeg moeten zijn om te zeggen ik doe niet meer mee aan dit spelletje. En dat is natuurlijk lastig want alle systemen zijn zo ingericht dat we helemaal in het spelletje
blijven zitten. Het spelletje van consumeren, geld verdienen, consumeren, geld verdienen, consumeren, geld verdienen. We moeten hypertheken betalen, we hebben vaste lasten, we hebben allerlei manieren. Op allerlei manieren heeft de matrix zijn haken in ons geslagen.
Om het even zo te zeggen, een beetje dramatisch beeld maar uiteindelijk worden we op onze plek gehouden door het simpele feit dat we geld moeten verdienen. En loskomen van geld is natuurlijk een heel belangrijk punt want je komt niet zomaar los van geld. Dus zou ik het ergens anders moeten zoeken. En zoals alles in deze podcast is dit onderdeel van mijn reis en zoals alles heb ik dit al lang zien aankomen. En zoals alles is het ook een verrekt makkelijk cliché dat je op een bepaald moment denkt
ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik ben nu 47 en ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb mijn hele leven binnen achter een beeldscherm doorgebracht met de gedachte dat ik daarmee geld verdiende waarmee ik spulletjes zou kunnen kopen.
Ik ben nu op een leeftijd waarbij de spulletjes steeds minder belangrijk worden en daarmee dus het geld en daarmee dus de motivatie om binnen achter een beeldscherm te zitten terwijl ik buiten had kunnen zijn.
En dit is volgens mij een kantelpunt. Zoals zoveel kantelpunten langskomen, een moment waarop je moet zeggen ik moet hier echt iets mee doen want anders is het straks afgelopen en heb ik het nooit geweten hoe
het is om buiten te zijn in de natuur. Helemaal overgeleverd aan de natuur en aan mijn eigen vaardigheden. Want met een weekendje red je het niet.
Met een weekje weg of een vakantie red je dat niet. Dat is niet de ombekeer die nodig is. Het roer moet om, het moet anders. En ik ga de komende tijd ontdekken hoe ik dat ga doen.